Νέο εργασιακό νομοσχέδιο: Τα δίωρα χωρίς υπερωρία και η 13ωρη απασχόληση

 Με φορολογική και εργασιακή εξάντληση κινδυνεύουν οι μικρομεσαίοι και μισθωτοί στην Ελλάδα.

Το πολυεργαλείο, εν είδει «ελβετικού σουγιά», που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση προκειμένου να επιτύχει πλεονάσματα και να συγκρατήσει το έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, συγκροτείται από τρεις κοφτερές «λεπίδες»:

Υψηλούς συντελεστές ΦΠΑ που υπεραποδίδουν, ενόσω αυξάνονται ασύστολα οι τιμές στα αγαθά (ασύδοτη ακρίβεια, ολιγοπώλια). Είναι η επονομαζόμενη «φορολόγηση δίχως νόμο» όπου αυξάνονται τα φορολογικά βάρη καθώς οι φορολογικοί συντελεστές (έμμεσοι φόροι) επιβάλλονται, ποσοστιαία, επί υψηλότερων αρχικών τιμών.

Τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακες με αποτέλεσμα, οι ονομαστικές αυξήσεις να οδηγούν το ετήσιο εισόδημα σε υψηλότερες φορολογικές κλίμακες και να αφαιμάσσεται εστί από την εφορία το πραγματικό-διαθέσιμο εισόδημα.

Την φθηνή και ευέλικτη εργασία που συγκρατεί, εν τινί μέτρω, την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων (στήριξη εξαγωγών), ενώ ταυτόχρονα οι πενιχρές αμοιβές προκαλούν ανάσχεση των εισαγωγών (χαμηλή αγοραστική δύναμη των μισθωτά).

Παρά ταύτα το έλλειμμα στο ισοζύγιο έχει εκτιναχτεί λόγω κατάρρευσης της παραγωγικής βάσης (τεχνολογία, επενδύσεις κ.α.).

Το εν λόγω τρίπτυχο ενισχύεται ακόμη περισσότερο, ουσιαστικά γίνεται πιο… κοφτερό για τους εργαζόμενου, με την πλήρη πλαστικοποίηση της αγοράς εργασίας η οποία προωθείται βίαια με το υπό συζήτηση νέο εργασιακό νομοσχέδιο.

Με αυτό, συν τα προηγηθέντα μέτρα, θα επιτρέπεται:

1/ Η 13ωρη ημερήσια εργασία, κάτι που οδηγεί εργασιακή εξάντληση και οικογενειακή απορρύθμιση.

2/ Την 10ωρη ημερήσια εργασία χωρίς υπερωριακή αμοιβή για τις 2 επιπλέον ώρες (διευθέτηση του ημερήσιου χρόνου εργασία και επιστροφή του επιπλέον χρόνου απασχόλησης με την μορφή των ρεπό).

3/ Τον μη συνυπολογισμό ασφαλιστικών εισφορών για την απασχόληση στις αργίες και τις υπερωρίες, κάτι που μειώνει τις συντάξιμες αποδοχές.

4/ Την υπερωριακή απασχόληση (13 ώρες την ημέρα) ακόμη και στη διαλείπουσα (εκ περιτροπής 1-3 φορές την εβδομάδα) εργασία.

5/ Την μετατροπή της πλήρους απασχόλησης σε μερική (από 8ωρο σε 4ωρο)

6/ Εργασία κατά την 6η ημέρα (Σάββατο) με διευθυντικό δικαίωμα και προσαύξηση 40% στο ωρομίσθιο (καταργήσει της 48ωρης συνεχόμενης ανάπαυσης).

7/ Κατάργηση της 48ωρης συνεχόμενης ανάπαυσης.

8/ Κατάργηση της αποζημίωσης απόλυσης για δοκιμαστική περίοδο 6 μηνών.

9/ Καμία υποχρέωση επαναπρόσληψης ακόμη και εάν η απόλυση κριθεί δικαστικά παράνομη.

10/ Ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων με απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με ατομικές συμβάσεις, ενόσω η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει στόχο την ανάπτυξη των Συλλογικών Συμβάσεων ώστε αυτές να καλύπτουν το 80% των μισθωτών της Ένωσης, ενώ στη χώρα μας το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις στο 24%.

Η «εργασία-λάστιχο» προωθείται την ίδια στιγμή που:

α) Οι μέσοι μισθοί βρίσκονται σε ονομαστικό επίπεδο κάτω του 2009, ενώ το ΑΕΠ έχει ξεπεράσει το όριο της ίδιας χρονιάς (έχει ανακάμψει μετά τη μνημονιακή βύθιση κατά 25%).

β) Ο επίσημος πληθωρισμός την ιδία περίοδε έχει εκτιναχτεί κατά 29%.

γ) Η φορολογία διπλασιάστηκε καθώς οι ονομαστικές αυξήσεις (35% στο βασικό μισθό από το 2019) οδήγησαν στη φορολόγηση ακόμη και του κατώτατου μισθού (φόρο 22% στις τελευταίες αναπροσαρμογές), βασικές αποδοχές οι οποίες ήταν πάντα κάτω από το αφορολόγητο όριο (οι μισθωτοί πληρώνουν φόρο πάνω από το επίπεδο των 720 ευρώ το μήνα σταθερά εδώ και 15 χρόνια).

Γράφει ο Χρήστος Μέγας

ΠΗΓΗ