Γράφει ο Διευθυντής Υγειονομικής Υπηρεσίας Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. Υποναύαρχος Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. (ΥΙ) Γιώργος ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΛΟΣ: «Η στρατηγική αντεπίθεση»

 Πειραιάς, 25-07-2025

Τιμώ ειλικρινά  και σέβομαι την επιστημονική γνώση, τον πατριωτισμό και την ανιδιοτέλεια του Διεθνολόγου Δρ. Κωνσταντίνου Π. Μπαλωμένου, τον οποίο εκτιμώ βαθιά και έχω την τιμή να τον γνωρίζω και προσωπικά.

Με δεδομένη την σαφώς ασθενέστερή μου κατάρτιση σε θέματα και  λεπτομέρειες Διεθνούς Δίκαιου από αυτήν του κυρίου Μπαλωμένου  και με προσέγγιση περισσότερο εμπειρική και ιστορική στα σοβαρότατα ζητήματα που πραγματεύεται  στο εξαιρετικό άρθρο του της 23-07-2025 στα «Λιμενικά Νέα» με θέμα «Η Ελλάδα απέναντι στην πρόκληση της Λιβυκής Ρηματικής Διακοίνωσης: Ώρα για Στρατηγική Αντεπίθεση»,  καταθέτω με ερωτηματικά τις παρακάτω προσωπικές εκτιμήσεις και προβληματισμούς μου.

 

Ο αγώνας για έλεγχο των θαλασσίων ζωνών στη Μεσόγειο από όλες τις εμπλεκόμενες χώρες, αποβλέπει πού ακριβώς κατά περίπτωση στη Μεσόγειο αλλά και σε άλλες θάλασσες;

 

α. Σε ενεργειακά ή άλλα άμεσα οικονομικά κατά βάση  κρατικά  οφέλη των εμπλεκόμενων μέσω του ελέγχου πηγών ενεργείας, της διέλευσης αγωγών ενεργείας, αγωγών δεδομένων, δικτύων επικοινωνιών, εμπορικής ναυσιπλοΐας κλπ;

ή και

β. Στη χρήση των θαλασσίων ζωνών επιρροής (ΑΟΖ) ως δυνητικά στρατιωτικών θέσεων διεξαγωγής πολεμικών επιχειρήσεων  με στόχους τόσο νήσους, όσο και ενδοχώρες; Τελικός στόχος  του ελέγχου μιας ΑΟΖ μπορεί να είναι η επέκταση ενός εθνικού  χώρου κυριαρχίας χρησιμοποιώντας τις ΑΟΖ και αναπτύσσοντας σε αυτές τις προβλεπόμενες δραστηριότητες, αλλά με προσχηματικό τρόπο και επιθετική τελικά σκόπευση;

 

Η ρεαλιστική διαχρονικά Θουκυδίδεια και μηδέποτε διαψευσθείσα ιστορικά από τη διατύπωσή της και μέχρι σήμερα προσέγγιση, επιβάλλει την ορθή, τεχνοκρατική, ειλικρινή και όχι απλώς επικοινωνιακή για εσωτερική κατανάλωση  ολοκληρωμένη ανάγνωση των προθέσεων όλων των εμπλεκόμενων και την αναλυτική και μεθοδική επεξεργασία  όλων των πιθανών σεναρίων και εκβάσεων για τη χώρα μας;

 

Η διερεύνηση και η επιδίωξη ρεαλιστικών και βιώσιμων  win – win  διευθετήσεων μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων με διαπραγμάτευση και τους αναγκαίους συμβιβασμούς,  που αυτό μπορεί να συνεπάγεται χωρίς να παραβιάζουν τις  κοινά αποδεκτές, κατοχυρωμένες ιστορικά και καθολικά μη αμφισβητήσιμες εθνικές κυριαρχίες όλων των  μερών είναι μια αφετηρία;  (αυτή τη στιγμή οι ομοφωνίες μάλλον εξαντλούνται μόνο στην οριοθέτηση των χωρικών υδάτων και αυτό με περιορισμούς).

 

Το Διεθνές Δίκαιο ούτε αποδεκτό από όλους είναι, ούτε υπογεγραμμένο και δεσμευτικό για όλους είναι και ιστορικά παγκόσμια ποτέ δεν ήταν. Επίσης, είναι κατακερματισμένο, περιπτωσιολογικό και φλύαρο. Όπως έγραψε και ο Βολταίρος… οι πολλοί νόμοι σε μία χώρα είναι σαν τους πολλούς γιατρούς. Δηλώνουν ασθένεια και αδυναμία…  Είναι επομένως ρεαλιστικά εφαρμόσιμο στη σημερινή του μορφή και με τους σημερινούς τρόπους επιβολής του αυτό το Δίκαιο;

 

Οι περισσότεροι νομικοί κανόνες και συστάσεις συνεννόησης (οι μέσες γραμμές , οι επήρειες, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα , η μη ανάμειξη στα εσωτερικά τρίτων χωρών κλπ) είναι αρκετά σαφείς ή έχουν σοβαρά ερμηνευτικά θέματα και συχνά είναι ακόμα και αντίθετοι στην κοινή λογική;

 

Τα διεθνή δικαστήρια δικάζουν ιστορικά πολλές φορές με  πολιτικά οικονομικά και  ισορροπητικά κριτήρια,  καθώς το δίκαιο στο οποίο βασίζουν τις αποφάσεις τους είναι πολλές φόρες  από ανύπαρκτο ως σαθρό ή αυθαίρετο;

 

Νέοι κανόνες, πρωτότυπη σκέψη κλπ (think out of the box) μπορούν να δώσουν λύσεις καλύτερες από τους σημερινούς νομικούς επισφαλείς τυφλοσούρτες, αν αναζητηθούν με τεχνοκρατική επιμονή, νέα εργαλεία ανάλυσης και τελικά καταλήξουν σε κοινές επωφελείς συμφωνίες και αμοιβαίους συμβιβασμούς σε όλα τα πεδία μεταξύ των διαφωνούντων μερών;

 

Όταν εξαντληθούν, ακόμη και οι εκτός του ελλειμματικού Διεθνούς Δίκαιου απόπειρες διευθετήσεων, η μελετημένη πολεμική σύγκρουση και η επιβολή της ισχύος πρέπει να είναι η μόνη τελική λύση  όταν το επιτρέπουν οι συσχετισμοί και το επιβάλλουν οι συνθήκες; Και έχει πλεονέκτημα ο επιτιθέμενος ή ο αμυνόμενος σε τέτοια σενάρια; Αυτός που αιφνιδιάζει ή αυτός που αιφνιδιάζεται; Και πόσο πραγματικά έτοιμοι είμαστε ως έθνος για τέτοιες επιλογές;

 

Όλα τα προηγούμενα ερωτήματα προφανώς δεν έχουν ανάγκη απαντήσεων,  αν εμείς οι Έλληνες πειστήκαμε συλλήβδην  ότι η πολιτική ορθότητα του 21ου αιώνα μ.Χ.  υπερβαίνει και καταρρίπτει την τρισχιλιετή περίπου σοφία του Έλληνα Θουκυδίδη. Αν έτσι είναι, τότε βοήθειά μας.

 

Με τιμή

Διευθυντής Υγειονομικής Υπηρεσίας Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ.
Υποναύαρχος Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. (ΥΙ)
Γιώργος ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΛΟΣ