16 χρόνια μετά θα συνεχίσουμε να λέμε μπράβο σε αυτά τα κοριτσια που με απίστευτη δύναμη ψυχής κατάφεραν το ακατόρθωτο.
Τιμή μας που υπηρετούμε μαζί σας στο Λιμενικό Σώμα .
Της Αγγελικής Καταπατάκης Υποπλοίαρχου Λιμενικού Σώματος και πρώην διεθνής πολίστρια.
"ΑΘΗΝΑ, 25 Αυγούστου 2004 ώρα 18:30. Μόλις έχει τελειώσει ο τελικός γυναικών υδατοσφαίρισης… Η Ελλάδα έχει χάσει στην παράταση από τον κακό της δαίμονα, την Ιταλία.
Στο 2ο σκαλί του βάθρου, κατάκοπη, πικραμένη , μα -πάνω απ΄ όλα- περήφανη για την ομάδα μου, κοιτώντας τον κόσμο που έκλαιγε μαζί μας, ηχεί στα αυτιά μου το όνομά μου από μια γνώριμη φωνή…
Μέσα σε 15.000 κόσμο, αναγνωρίζω την παιδική μου φίλη Ελένη από τη Χίο. «Μου το ΄χες πει! Θυμάσαι;»…
Χαμογέλασα, συγκινημένη! Με μία κίνηση, της πέταξα την ανθοδέσμη που μόλις μας είχαν δώσει οι κοπέλες με τις παραδοσιακές στολές στην απονομή. Μαζί με την ανθοδέσμη, θαρρώ είδα και κάτι… κλειδιά.
Ναι, κλειδιά! Αυτά από το κουτάκι με το «δεν θα μπορέσεις» και το «δεν θα τα καταφέρεις».
Σε όλη αυτήν τη διαδρομή μέχρι τον τελικό, υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα και σ’ αυτό το τρελό όνειρο. Ίσως, χωρίς αυτούς, δεν θα τα είχα καταφέρει!
Υπήρχε ένας εργατικός μπαμπάς, λάτρης του αθλητισμού, ο οποίος μου έραψε τα «φτερά» που μου είχε κόψει ο «Τόμυ», στα 18 μου.
Μια δοτική, ακούραστη μαμά, με ανεξάντλητη αγάπη.
Ένας μεγάλος αδελφός, πρότυπο και στήριγμα, για τον οποίο το μόνο που επιθυμείς είναι να τον κάνεις, μια μέρα, να νιώσει υπερήφανος για τη μικρή αδελφή του…
Υπήρχαν οι συμπαίκτριες, συνοδοιπόροι μου σ΄αυτό το τρελό ταξίδι.
Έβλεπα στα μάτια τους να με εμπιστεύονται στα δύσκολα και να είναι έτοιμες να πέσουν στη φωτιά για μένα, αν ο κοινός σκοπός το απαιτούσε… Η ομάδα πάνω απ΄ όλα!
Και τέλος, οι προπονητές μου…
Απ΄ όλους τους προπονητές, προσπαθείς να πάρεις το καλύτερο. Όλοι έχουν να σου δώσουν κάτι. Ακόμα και ο «Τόμυ», που μου πέταξε τη γυάλινη μαγική σφαίρα, μαζί με τ΄όνειρο μου!
Απλά, για την ιστορία… Ήρθε κάποια στιγμή, αργότερα, μετά την πρώτη κλήση μου στην Εθνική ομάδα, και μου έκανε μια αγκαλιά, γεμάτη ενοχές και συγγνώμες…
«Δεν έχω δει να προσπαθούν τόσο πολύ στη ζωή μου!», μου είπε… Δεν του κράτησα ποτέ κακία! Του χρωστάω πολλά, ήταν η αιτία να προσπαθήσω περισσότερο!
Ξέρετε, στη ζωή μας, πολλές φορές, χρειάζεται να κάνουμε άλματα και αναζητήσεις για τα οποία ξεκινάμε πάντα με το πρώτο βήμα.
Πρέπει να επιλέξουμε αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή αν θα ξανοιχτούμε σε νέα ταξίδια. Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε και η απόφαση και το ταξίδι.
Όπως έλεγε ο Jorge Bucay, τα «φτερά» μας είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας… Ας τα ξεδιπλώσουμε κι ας επιχειρήσουμε το ταξίδι.
Ονειρευτείτε, λοιπόν…"
