Παρά την κοντινή απόσταση από την πρωτεύουσα της χώρας, η Σαλαμίνα διατηρεί μια ξεχωριστή ταυτότητα, με ιστορία που ξεπερνά τα 2.500 χρόνια και έναν πλούσιο πολιτισμό και παράδοση.
Η Σαλαμίνα, γνωστή από την αρχαιότητα και ως «Κούλουρη», αποτελεί μια μαρτυρία της αιώνιας ελληνικής παράδοσης. Το μεγαλύτερο νησί του Σαρωνικού Κόλπου, που απλώνεται στο βορειοδυτικό τμήμα του, κοντά στις ακτές της Αττικής και απέναντι από τον κόλπο της Ελευσίνας, κατοικείται περίπου από 40.000 άτομα σε μια έκταση 95 τετραγωνικών χιλιομέτρων, κατατάσσοντάς την ως το νησί με τη μεγαλύτερη πυκνότητα μόνιμου πληθυσμού στην Ελλάδα. Η γρήγορη μεταφορά στην Αθήνα μέσω Πειραιά και Περάματος καθιστά τη Σαλαμίνα μια από τις πιο εύκολα προσβάσιμες επιλογές για κατοίκους και επισκέπτες.
Ωστόσο, παρά την πλούσια ιστορία και παράδοσή της, η νήσος αντιμετωπίζει αρκετές κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις. Η ανεργία αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα που αγγίζει τη ζωή πολλών κατοίκων και η τοπική κοινωνία συχνά αισθάνεται εγκαταλελειμμένη και χωρίς στήριξη. Γι’ αυτόν τον λόγο, η σημασία της ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας, η οποία αποτελεί μέρος μιας αιωνόβιας παράδοσης στο νησί, είναι αδιαμφισβήτητη.
Στον κόλπο Αμπελακίων και στην χερσόνησο της Κυνοσούρας δραστηριοποιούνται έξι ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες μεταξύ των οποίων και τα Ναυπηγεία Κυνόσουρας. Αυτές οι εγκαταστάσεις λειτουργούν εντός του χώρου που κηρύχθηκε αρχαιολογικός το 1982 λόγω της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, η οποία διεξήχθη στα στενά μεταξύ Περάματος και Σαλαμίνας. Λαμβάνοντας υπόψη τη ραγδαία αύξηση της εμπορικής κίνησης του λιμένα Πειραιά και την υποτονική -μέχρι πρόσφατα- δραστηριότητα των μεγάλων ναυπηγείων της Αττικής (Σκαραμαγκά και Ελευσίνας), οι εγκαταστάσεις των ναυπηγείων της Σαλαμίνας καθίστανται ζωτικής σημασίας για την κάλυψη των επισκευαστικών αναγκών των πλοίων της εμπορικής ναυτιλίας που κινούνται προς και από το λιμάνι του Πειραιά.
Τα Ναυπηγεία Κυνόσουρας, το μεγαλύτερο μεταξύ των ναυπηγείων της περιοχής, είχαν ήδη ολοκληρώσει τις εγκαταστάσεις τους πριν την κήρυξη του χώρου ως αρχαιολογικού το 1982, και πλέον διανύουν την έκτη δεκαετία λειτουργίας τους με πολυεπίπεδη κοινωνική δράση στο νησί. Το ζήτημα της αρμονικής συνύπαρξης των ναυπηγείων της περιοχής με τον αρχαιολογικό χώρο κρίθηκε με το Master Plan του ΟΛΠ, αντικείμενο του οποίου, μεταξύ άλλων, αποτέλεσε η ρύθμιση της οικονομικής δραστηριότητας εντός της ευρείας ζώνης του Λιμένα Πειραιώς. Στο πλαίσιο αυτό εκδόθηκε τελευταία Π.Δ. για την Έγκριση Αναπτυξιακού Προγράμματος και Μελέτης Διαχείρισης Λιμένα Πειραιά, το οποίο εγκρίθηκε και από το Υπουργείο Πολιτισμού και ορίζει ότι εντός του αρχαιολογικού χώρου θα συνεχίσουν να λειτουργούν μόνο τα υφιστάμενα ναυπηγεία, χωρίς ωστόσο να υπάρχει η προοπτική για εγκατάσταση νέων μονάδων στην περιοχή.
Η συνέχιση της λειτουργίας των εν λόγω ναυπηγείων συμπίπτει χρονικά με τη σύμβαση παραχώρησης μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και ΟΛΠ. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται η ναυπηγική δραστηριότητα, που χρόνια στηρίζει τη ναυτιλία αλλά και την τοπική κοινωνία, διατηρώντας παράλληλα τον ιστορικό χαρακτήρα της περιοχής.
