Πολλά ακούσαμε, διαβάσαμε, είδαμε αυτές τις μέρες για την καταστροφή του πιο διάσημου οροσήμου του Παρισιού και ολόκληρης της Γαλλίας. Της Παναγίας των Παρισίων. Και τι δεν ειπώθηκε για τα αίτια της μερικής, ελπίζουμε, καταστροφής αυτού του θρησκευτικού, πολιτισμικού, ιστορικού μνημείου. Μεταξύ όλων αυτών που διάβασα, το πιο περίεργο ήταν ότι κάποιοι μέχρι σήμερα πίστευαν ότι ο ναός αυτός δεν υπήρχε στην πραγματικότητα αλλά μόνο στο γνωστό ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκό.
Γράφοντας λοιπόν το μήνυμα για το επερχόμενο Πάσχα, αυτή η σκέψη κυριάρχησε στο μυαλό μου. Ότι η Παναγία των Παρισίων αν και επιβλητικότατο κτίριο, αν και γνωστότατο κτίριο έγινε γνωστή σε κάποιους ανθρώπους ή επανήλθε στη σκέψη και στην προσοχή των περισσοτέρων, μέσα από τη «θυσία» της αυτή. Και είδαμε πολλούς ανθρώπους, αδιάφορους μέχρι τώρα, να προσέρχονται εκεί προσευχόμενοι, έστω και επιδερμικά. Αμέσως, συνειρμικά, έλαμψε στο νου μου η Σταύρωση του Χριστού μας. Μέσα από τη θυσιαστική Σταύρωση Του ο Θεός μας ανέτρεψε τον κόσμο, όπως τον ξέραμε μέχρι τότε. Ο Σταυρός ήταν σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και ανοησία για τους ειδωλολάτρες. Όμως ο Χριστός δεν ενέδωσε στον πειρασμό να κατέβει απ’ αυτόν. Κι έτσι οι άνθρωποι της εποχής αλλά και όλων των εποχών γνώρισαν τον Θεό, έστρεψαν την προσοχή τους από τα εγκόσμια και τα υλικά και αναζήτησαν κάτι πιο πνευματικό. Μέσα από την Σταύρωση και την επερχόμενη Ανάσταση οι γηγενείς Ιουδαίοι θυμήθηκαν την πίστη των πατέρων τους και έζησαν την πραγματοποίηση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης για τον επερχόμενο Μεσσία, οι ειδωλολάτρες εθνικοί έμαθαν για τον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό και όλοι στράφηκαν προς Αυτόν.
Σε όλα αυτά βέβαια υπάρχει και μια διαφορά. Ότι η Παναγία των Παρισίων ως κτήριο που είναι δεν δύναται να αμυνθεί στις εσκεμμένες ή ακούσιες ενέργειες των ανθρώπων. Απλά δέχεται τη μοίρα της. Ενώ ο Χριστός εκουσίως δέχεται να θυσιαστεί. Θεός είναι. Θα μπορούσε, όπως προείπαμε, να μην υποστεί το μαρτύριο της Σταύρωσης. Θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο με μια του λέξη ή με μια του σκέψη. Ο Θεός όμως θέλει και την ελευθερία μας. Δε μας θέλει σιδηροδέσμιους ομοτράπεζούς του. Θέλει ελεύθερα να Τον αγαπήσει ο κάθε άνθρωπος, να σχετιστεί μαζί Του κι έτσι να σωθεί. Για αυτό ανεβαίνει εκουσίως στο Σταυρό. Έχοντας και τις δύο φύσεις και τη Θεϊκή και την ανθρώπινη, και μη μπορώντας η Θεϊκή να μείνει στον τάφο, γίνεται πρωτότοκος εκ των νεκρών και με τον τρόπο αυτό ανασταίνεται και η ανθρώπινη φύση. Ο Κύριός μας με αυτό τον τρόπο γίνεται γέφυρα ώστε όλοι εμείς, αν θέλουμε, να περάσουμε στην απέναντι όχθη. Από τη γη στον ουρανό, από τα επουσιώδη στα ουσιώδη, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από το θάνατο στη Ζωή. Γίνεται λοιπόν ο ίδιος ο Θεός Πάσχα (= πέρασμα) για εμάς.
Ανάμεσα βέβαια στην αναγκαστική, στωική αποδοχή της «θυσίας» ενός κτηρίου και στην γεμάτη αγάπη εκούσια σταυρική θυσία του Θεανθρώπου στεκόμαστε εμείς και οι επιλογές μας. Στην καθημερινότητά μας βρίσκουμε διάφορες περιστάσεις όπου απαιτείται να θυσιάσουμε λιγάκι από το εγώ μας. Αν το κάνουμε από αδυναμία χαρακτήρα, από ανικανότητα αντίδρασης τότε ερχόμαστε στην περίπτωση της Παναγίας των Παρισίων και δεν πρέπει να αυταπατόμαστε ότι κερδίσαμε κάτι πνευματικά. Απλά δεν έχουμε τη δύναμη να πούμε «όχι». Αν όμως σταυρωνόμαστε εκούσια ενώ μπορούμε να αποφύγουμε το πικρό ποτήριο, τότε γινόμαστε κι εμείς ελάχιστοι μιμητές του Χριστού, του ύφους και του τρόπου Του. Τότε ενσυνείδητα επιλέγουμε κι εμείς το δύσκολο αλλά συνάμα σωτήριο τρόπο της Σταύρωσης, επιλέγουμε να περάσουμε απέναντι με στήριγμά μας τον Σταυρωμένο Χριστό.
Αν δεν πεθάνει ο σπόρος δε γεννιέται το φυτό. Αν εκούσια δεν σταυρώσουμε τον εγωισμό μας η ψυχή μας δε θα αναστηθεί. Καλό αγώνα και καλή Ανάσταση!
Πηγή : https://www.symels.gr/
Πηγή : https://www.symels.gr/
