Ευχές π. Δημητρίου Βαρσαμίδη Ιερέα Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ - Φωνή του Λ.Σ.

Breaking

23.12.22

Ευχές π. Δημητρίου Βαρσαμίδη Ιερέα Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ


 Μεταφερόμαστε περίπου 2000 χρόνια πίσω σε μια μικρή, άσημη κωμόπολη της Ιουδαίας, σε ένα σπήλαιο τόσο ταπεινό που έγινε στάβλος, ώστε να φιλοξενεί και να προστατεύει άλογα ζώα. Το μικρό αυτό σπήλαιο διάλεξε ο μικρός Θεός για να γεννηθεί, να πάρει και την ανθρώπινη φύση, να εισέλθει στην ιστορία.


Η Μαρία, η Παναγιά μας, δεν Του έφερε αντίρρηση. Πολύ πιστή στο Θεό, από γεννησιμιού της, δεν της πέρασε καν από το μυαλό να φέρει εμπόδια στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Ούτε όταν οι γονείς της, οι ευσεβείς Ιωακείμ και Άννα, την παρέδωσαν μικρή παιδούλα στο Ναό του Σολομώντα. Ούτε αργότερα όταν, στην ηλικία των δεκαπέντε ετών, της ανακοινώθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ ότι θα γεννήσει τον υιό του Θεού, χωρίς να έχει άνδρα, αλλά με τη χάρη και συνέργεια του Αγίου Πνεύματος. Ούτε καν τώρα, που ετοιμόγεννη βρίσκεται όχι σε κάποιο παλάτι, όπως θα άρμοζε σε μια μητέρα του Θεού αλλά ούτε καν σε σπίτι. Όχι με γιατρούς, μαίες και νοσοκόμες να την περιτριγυρίζουν αλλά με παρέα και συνάμα και καλοριφέρ της, τα άλογα ζώα.


Αν είμασταν εμείς στη θέση της, τι θα σκεφτόμασταν; Πιθανώς θα ξεκινούσαμε τις κατηγορίες προς τους γονείς. Τι απάνθρωποι! Πόσο άσπλαχνοι! Την παράτησαν μικρό παιδάκι, μόνη της, μέσα σε ένα τεράστιο ναό. Σε ένα περιβάλλον κρύο, αποστειρωμένο και βαρετό. Και θα συνεχίζαμε: Θα πήγαινε η σκέψη μας στον Ευαγγελισμό της. Μα τι άκαρδος αυτός ο Θεός, στα δεκαπέντε της να της αναθέσει μια τέτοια αποστολή! Μικρή ήταν ακόμα. Να μη χαρεί και αυτή τη ζωή της; Κι αυτός ο Αρχάγγελος; Δεν την λυπήθηκε;


Μα και η ίδια δε λυπήθηκε τα νιάτα της; θα σκεπτόμασταν. Αφού στο κάτω κάτω δεν την ανάγκασε ο Θεός. Αλλά, να μου πεις, είναι εύκολο να πεις όχι και στο Θεό; Από την άλλη, Τον εμπιστεύεσαι τόσο πολύ; Πώς θα γεννήσει χωρίς να γνωρίσει άντρα; Γίνεται; Μήπως τελικά ο Αρχάγγελος δεν ήταν πραγματικότητα αλλά ένα χαριτωμένο όνειρο στον ύπνο της; Μήπως η Παναγιά μας είχε μπερδευτεί λίγο; Τη βλέπουμε όμως να συνεχίζει τη ζωή της. Να αρραβωνιάζεται ένα γέρο άνθρωπο, τον Ιωσήφ. Συνεχίζουμε, ίσως κατηγορώντας την Παναγία μας: Μήπως τελικά δε θα ακολουθήσει το σχέδιο του Θεού; αναρωτιόμαστε.


Να όμως που όλα γίνονται όπως τα είπε ο Αρχάγγελος. Και τώρα; ίσως θα σκεφτόμασταν. Τι κάνουμε τώρα; Πιθανώς θα της τονίζαμε πως όσα ήδη έχει κάνει είναι πάρα πολλά. Όμως να γεννήσει ένα παιδί χωρίς πατέρα; Μήπως είναι λίγο υπερβολικό; Ο κίνδυνος να θεωρήσει ο Ιωσήφ ότι τον απάτησε και να την λιθοβολήσει όπως είχε κάθε δικαίωμα, βάσει του ισχύοντος νόμου; Η ταπεινωτική συμπεριφορά των υπολοίπων; Πώς θα τα άντεχε όλα αυτά; Η κοινή γνώμη σήμερα θα της έλεγε να απαλλαγεί από το παιδί. Έστω και τώρα. Την τελευταία στιγμή. Με κίνδυνο να χάσει και τη ζωή της. Έτσι κι αλλιώς θα τη λιθοβολούσαν. Τουλάχιστον δεν θα την διαπόμπευαν. Όσο για το Θεό; Θα συμπληρώναμε με μια δόση ειρωνίας: Θεός είναι. Θα βρει τον τρόπο. Αλλιώς τι Θεός είναι;


Η σκέψη της Παναγίας μας όμως ευτυχώς διαφέρει από τη δική μας. Η δική μας είναι εγωκεντρική και ως τέτοια μας οδηγεί στο να βάζουμε στο κέντρο τον εαυτούλη μας, ενώ κέντρο της ζωής της Παναγίας μας είναι ο Θεός και ο άνθρωπος. Πώς να πει όχι στο Θεό, σε οτιδήποτε της ζητήσει; Πώς να πει όχι στο σχέδιο του Θεού που θα έσωζε τον άνθρωπο; Θα άφηνε ποτέ τη δική της καλοπέραση να εμποδίσει το σχέδιο για την ένωση Θεού και ανθρώπου; Αυτό που λέμε Παράδεισο; Όσες δυσκολίες και αν της είχαμε επισημάνει, εκείνη δεν θα άλλαζε την απόφασή της. Θα αναλάμβανε την ευθύνη της. Θα αναλάμβανε την αποστολή που ο Θεός της ανέθεσε. Όπως και το έκανε.


Και μη νομίζετε ότι η σημερινή κοινή γνώμη, εμείς όλοι, θα προσπαθούσαμε να αποτρέψουμε την Παναγία μας να γίνει συνεργός στο έργο της Θείας Οικονομίας επειδή θα τη λυπόμασταν. Όχι. Θα το κάναμε επειδή ο άδολος, αλτρουιστικός τρόπος σκέψης, η απόλυτη εμπιστοσύνη της στο Θεό μας κάθονται στο λαιμό. Επειδή ο τρόπος της, σαν ενοχλητική ακίδα, θα μας σκάλιζε την καρδιά. Θα μας ανάγκαζε να κοιτάξουμε μέσα της και να δούμε πόσο άδεια από αγάπη είναι και πόσο γεμάτη φιλαυτία και εγωισμό. Θα μας ξύπναγε από τον ύπνο του δικαίου. Θα μας γέμιζε ενοχές. Τις ενοχές του ανθρώπου που δε σηκώνει το σταυρό του, που δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του.


Να λοιπόν το σκουλήκι που μας τρώει, που τρώει τις σάρκες της κοινωνίας μας. Η Παναγία μας ανέλαβε ευθύνη που δεν της αναλογούσε, να σώσει όλη την ανθρωπότητα. Εμείς δεν αναλαμβάνουμε ούτε τις προσωπικές μας ευθύνες. Έχουμε πάντα δίκιο και μαθαίνουμε και τα παιδιά μας να έχουν πάντα δίκιο. Ατομικά δικαιώματα έχουμε όλοι, ατομικές υποχρεώσεις κανείς. Έχω δικαίωμα να ζω όπως θέλω, διατυμπανίζουμε. Λες και ζούμε μόνοι μας. Αν όμως σχεδιάσουμε ένα κύκλο με κέντρο τον εαυτό μας σιγά μην προσαρμόσουμε το μήκος της ακτίνας του τόσο, ώστε να μην εισβάλουμε στον κύκλο του άλλου. Όχι λέμε. Ας μικρύνει ο άλλος το δικό του. Και μεγαλώνουμε τόσο τον κύκλο μας που τους καταπίνουμε όλους. Παιδιά, γονείς, συγγενείς, φίλους, γείτονες, συναδέλφους, γνωστούς και αγνώστους. Και ξεχνάμε να αναλάβουμε την ευθύνη. Την ευθύνη που για να κάνουμε τη ζωή μας παρατήσαμε τα εύκολα ή δύσκολα παιδιά μας σε νταντάδες, τηλεόραση και ίντερνετ. Για να κάνουμε τη ζωή μας παρατήσαμε τους γέροντες στο γηροκομείο. Για να κάνουμε τη ζωή μας παρατήσαμε, μεταφορικά ή και κυριολεκτικά, την οικογένεια και τρέχουμε πίσω από φιλοδοξίες, εφηβικά ανώριμα όνειρα, άλλους συντρόφους.


Ο Θεός μας ανέλαβε την ευθύνη Του, αν και δεν είχε καμία ευθύνη. Τα δικά μας λάθη ήρθε να διορθώσει. Τον Παράδεισο που εμείς  ε π ι λ έ ξ α μ ε  να χάσουμε ήρθε να αποκαταστήσει. Επειδή ο Ίδιος είναι Αγάπη.


Η Παναγιά μας, η μητέρα Του, ανέλαβε την ευθύνη όλης της ανθρωπότητας. Δέχθηκε, αυτή από όλους τους ανθρώπους, το βάρος να γεννήσει τον Υιό του Θεού, δείχνοντας Του απόλυτη εμπιστοσύνη, παρά τις όλες δυσκολίες και  αντιξοότητες  που ήδη περιγράψαμε. Ούτε το γεγονός ότι ήξερε πως θα δει τον Υιό της επάνω στο Σταυρό, ούτε αυτό δεν την απέτρεψε από το να γίνει συνεργός στο έργο της Θείας Οικονομίας, προκειμένου ο άνθρωπος να ξανασυναντήσει το Θεό. Και το έργο της δεν σταμάτησε τότε. Συνεχίζεται. Αενάως, μεσιτεύει για εμάς στον Υιό και Θεό της. Επειδή εκείνη είναι γεμάτη Αγάπη.


Οι Άγιοί μας; Όπως η Παναγία μας, σε μικρότερη βέβαια κλίμακα. Σηκώνουν τα λάθη τους, άνθρωποι γαρ, σηκώνουν όμως και τα βάρη των άλλων, των διπλανών τους. Αναλαμβάνουν την ευθύνη τους και αυτή που τους αναλογεί και αυτή που όχι. Γιατί έχουν Αγάπη.


Εμείς; Κατ΄ αρχήν, προσπαθούμε να μη δημιουργούμε ευθύνες που μετά κάποιος άλλος πρέπει να αναλάβει; Στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων ή περνάμε τον πήχυ από κάτω; Στην υποθετική περίπτωση που είμαστε εντάξει σε όλες τις υποχρεώσεις μας, κοιτάμε παραδίπλα; Κάποιοι συνάνθρωποί μας έκαναν λάθη, όπως το πιθανότερο, έχουμε κάνει κι εμείς. Εκτός από τις δικές μας υποχρεώσεις, αναλαμβάνουμε και λιγάκι την ευθύνη των άλλων; Όπως κάνει ο Θεός, όπως κάνει η Παναγία μας, όπως κάνουν οι Άγιοί μας; Αν βέβαια θέλουμε να γίνουμε και εμείς τρόπον τινά άγιοι. Να ενωθούμε με το Θεό.


Ή μήπως κλεινόμαστε στον εαυτό μας και στο δίκιο μας, ουρλιάζοντας ότι δεν φταίμε εμείς, ισχυριζόμενοι ότι είναι δουλειά των άλλων π.χ. του κράτους, της εκκλησίας, των Μ.Κ.Ο, ή οποιουδήποτε άλλου εκτός από εμάς, αφήνοντας αυτούς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά; Ίσως, μάλιστα, δίνουμε και 5 ευρώ από το περίσσευμά μας για να καθησυχάσουμε τη συνείδηση μας ότι κάναμε το καθήκον μας. Και μετά τί; Κλείνουμε τα μάτια μας κι αν κάτι πάει στραβά είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε όσους τουλάχιστον προσπάθησαν να αναλάβουν τις βαριές ευθύνες, βάλλοντας επί δικαίων και αδίκων;


Ο Θεός μας αναλαμβάνει την ευθύνη Του, η Παναγία μας το ίδιο, οι Άγιοί μας επίσης. Εμείς; Ανοίγουμε την καρδιά μας; Πόσο; Όσο μπορούμε. Κάνοντας χώρο στην καρδιά μας να χωρέσουμε τον άλλον, τον διπλανό μας, να σηκώσουμε τα λάθη του και να αναλάβουμε την δική του ευθύνη, βρίσκει την ευκαιρία ο ταπεινός, νεογέννητος Θεός και “τσουπ” τρυπώνει μέσα μας και αναλαμβάνει τη δική μας....


Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!


Με αγάπη Χριστού


π. Δημήτριος Βαρσαμίδης

Ιερέας Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ