Η Άγκυρα επιδιώκει να εμφανιστεί ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή και αυτό επιχειρεί να το επιβεβαιώσει και με τις πωλήσεις όπλων δικής της παραγωγής.
Στην διπλωματία και σε συνθήκες κρίσεων είναι σημαντικό να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο. Η ιστορία με τον βαλλιστικό πύραυλο Typhoon δεν είναι αν τρόμαξε τους Έλληνες ή τους Αμερικανούς ή τους Ισραηλινούς. Το μέγα ζήτημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια το καθεστώς Ερντογάν επενδύει συνεχώς στην πολεμική βιομηχανία κατασκευάζοντας δικά του οπλικά συστήματα, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να απογαλακτιστεί από τις αγορές και τις δεσμεύσεις από άλλες χώρες που πουλάνε όπλα.
Βεβαίως η τεχνογνωσία των Τούρκων σε αυτό τον τομέα δεν είναι η καλύτερη, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι υπάρχει μια σαφέστατη πρόοδος. Για παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η τουρκική βιομηχανία όπλων ήταν σχεδόν μηδενική σε αντίθεση με την Ελλάδα που είχε ισχυρή γραμμή παραγωγής όπλων. Στο πέρασμα των ετών τα πράγματα γύρισαν τούμπα.
Η ελληνική βιομηχανία αφέθηκε στην μοίρα της και υποβαθμίστηκε πλήρως. Στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων συνετρίβη εντελώς. Αντίθετα, το καθεστώς Ερντογάν αγόρασε τεχνογνωσία από ξένες χώρες και έφτασε σήμερα στο σημείο να «ψάχνεται» ακόμα και για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Όσοι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις εκτιμούν ότι το ζήτημα δεν είναι η δοκιμή ενός βαλλιστικού πυραύλου. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η ταχύτατη ανάπτυξη της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας που προχωρά με άλματα και έχει φτάσει να κατασκευάζει το 80%-85% των τουρκικών όπλων. Έστω και αν σε αυτά υπάρχουν κάποιες βασικές ελλείψεις.
Τα «Μade in Turkey» όπλα
Ο κατάλογος με τα «Μade in Turkey» όπλα παράγει σχεδόν τα πάντα. Από απλά υλικά ένδυσης και σφαίρες για τον τουρκικό στρατό μέχρι τεθωρακισμένα οχήματα, κορβέτες, φρεγάτες, UAV’s. Πραγματικά αν επιχειρήσει κάποιος να ξεφυλλίσει τον κατάλογο της αμυντικής βιομηχανίας της Τουρκίας θα καταγράψει μια μεγάλη γκάμα οπλικών συστημάτων. Κάποια εξ αυτών προπαγανδίζονται κατά καιρούς από τους Τούρκους αξιωματούχους πριν καν μπουν στη γραμμή παραγωγής, όπως για παράδειγμα ο πύραυλος Typhoon, αλλά και παλαιότερα το άρμα μάχης Altay.
Υπάρχουν βέβαια και άλλα όπλα όπως τα UAV’s στα οποία η Τουρκία όχι μόνο διαθέτει τεχνογνωσία, αλλά τα εξάγει κιόλας. Υπό αυτά τα δεδομένα φαίνεται ότι η αμυντική βιομηχανία σε κάποιους τομείς να πηγαίνει πιο αργά και σε άλλους ταχύτερα. Όμως το βέβαιο είναι ότι παράγει και κινείται.
Ανάμεσα σ’ αυτά που ξεχωρίζουν είναι βέβαια τα UAV’s – με πιο πρόσφατο επίτευγμα το επιθετικό Akinci που έχει δυνατότητες παραμονής στον αέρα για 24ώρες, στα 40.000 πόδια και δυνατότητα να μεταφέρει βόμβες βάρους 1350 κιλών – το επιθετικό ελικόπτερο Τ-129, οι κορβέτες και φρεγάτες του εθνικού προγράμματος MILGEM, το 4Χ4 τεθωρακισμένο όχημα Cobra II, το ελικοπτεροφόρο Anadolu με ισπανική συνδρομή. Και δεν είναι μόνο αυτά. Στον πρόσφατο κατάλογο αξίζει να σταθούμε στο ελικοπτεροφόρο σκάφος αμφίβιων επιχειρήσεων Anadolu, το οποίο είναι σε φάση δοκιμών και θα λειτουργεί ως κέντρο διοίκησης και θα προστατεύεται από αυτόνομα USV. Στα σκαριά είναι βέβαια και το σχέδιο για την παραγωγή του μίνι υποβρυχίου STM-500, που προπαγανδίστηκε ως ιδανικό για θάλασσες όπως το Αιγαίο και οι ακτές της Κύπρου.
Η Άγκυρα επιδιώκει να εμφανιστεί ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή και αυτό επιχειρεί να το επιβεβαιώσει και με τις πωλήσεις όπλων δικής της παραγωγής σε συγκεκριμένες χώρες. Είναι εξάλλου εμφανής η στόχευσή της να αυξήσει την επιρροή της σε περιοχές και χώρες μέσα από τέτοιες συμφωνίες. Είναι χαρακτηριστικό πως την τελευταία 5ετία η Τουρκία έχει πουλήσει UAV’s Bayraktar (οπλισμένα) αλλά και ΑΝΚΑ (πολλαπλών ρόλων) σε Ουκρανία, Κατάρ, Τυνησία, Λιβύη, Αζερμπαϊτζάν και πρόσφατα στην Πολωνία. Έχει εξοπλίσει με πλοία το Πακιστάν, με θωρακισμένα οχήματα την Τυνησία αλλά και με περιπολικά σκάφη, χώρες της Αφρικής όπως τη Νιγηρία.
